Μανερχάιμ, Καρλ Γκούσταφ Έμιλ

(Karl Gustav Emil Mannerheim, Ασκάινεν, Τούρκου, 1867 – Λοζάνη 1951). Φιλανδός στρατάρχης και πολιτικός. Ήταν το τρίτο από τα οκτώ παιδιά μιας φιλανδοσουηδικής οικογένειας ευγενών (ο ίδιος κληρονόμησε τον τίτλο του βαρόνου) της υπό ρωσική κατοχή Φιλανδίας. Φοίτησε στη Σχολή Ιππικού της Αγίας Πετρούπολης (1887-89) και στη συνέχεια υπηρέτησε στον τσαρικό στρατό ως αξιωματικός, συμμετέχοντας στον ρωσο-ιαπωνικό πόλεμο (1904-05) και συμβάλλοντας σημαντικά στην εξερεύνηση της Ασίας (1906-8). Μετά τη ρωσική επανάσταση του 1917, έχοντας αποσυρθεί από το στράτευμα και ενώ η Φινλανδία είχε ήδη κηρύξει την ανεξαρτησία της, ο Μ. κλήθηκε να οργανώσει την άμυνα του νεοσύστατου κράτους και να αναχαιτίσει την επέκταση της επανάστασης στα εδάφη του. Προτάθηκε και εξελέγη αντιβασιλέας (1918-19) και κατόρθωσε να αποσπάσει από τις Μεγάλες Δυνάμεις την αναγνώριση της ανεξαρτησίας της χώρας του. Αποσύρθηκε μετά την αποτυχία του στις προεδρικές εκλογές του 1919, αλλά το 1931 κλήθηκε να αναλάβει την προεδρία του Ανωτάτου Συμβουλίου Αμύνης και διεξήγαγε με μεγάλη επιτυχία τους πολέμους του 1939-40 και 1941-44 με την ΕΣΣΔ. Ήταν ο εμπνευστής της οχυρής γραμμής Μ. στον ισθμό της Καρελίας, κατά μήκος της οποίας έλαβαν χώρα σφοδρές μάχες μεταξύ των φιλανδικών και των σοβιετικών στρατευμάτων. Τον Σεπτέμβριο του 1944 υπέγραψε την ανακωχή, ως πρόεδρος της Φιλανδίας, και το 1946 αποσύρθηκε από τη δημόσια ζωή, εξαιτίας προβλημάτων υγείας. Το 1920 ίδρυσε την Ένωση για την Ευημερία των Παιδιών, ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα για τα παιδιά που είχαν υποστεί απώλειες και κακουχίες κατά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο. Το 1921 ο Μ. ορίστηκε πρόεδρος του φιλανδικού Ερυθρού Σταυρού, θέση στην οποία παρέμεινε επί τριάντα χρόνια, αφιερώνοντας μεγάλο μέρος της δραστηριότητάς του.